​

Ton Scherpenzeel werd geboren op 6 augustus 1952 in Hilversum. Toen hij zeven jaar oud was, kreeg hij zijn eerste pianolessen, waardoor hij het notenschrift en een aardige basistechniek onder de knie kreeg. Zijn voorkeur voor improvisatie en een hartgrondige hekel aan studeren voorkwamen tijdig een verdere carriere als klassiek concertpianist. Vanaf zijn veertiende speelde Ton in diverse Gooise lokale bandjes zoals CID, Balderdash en High Tide Formation. Het repertoire van deze groepen, waarin hij overigens meestal niet op piano maar op basgitaar actief was, bestond voornamelijk uit covers en varieerde (afhankelijk van de groep) van bossa-nova's tot het experimentele gitaarwerk van Jimi Hendrix.​

                                                    ​
 

​

​

​

​

​

​

​

​

​​

​

​​​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

Via de basgitaar maakte Ton kennis met de contrabas, hetgeen meteen een prima aanleiding vormde om de middelbare school te ontvluchten en zich in 1970 aan te melden voor de studie klassieke contrabas aan het Hilversumse ​Muzieklyceum.

​​

​

​

 

 

​

​

​

​

 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​Op datzelfde instituut vertoefden op dat moment ook Pim Koopman en Max Werner, die er slagwerk studeerden. Dit drietal vormde tijdens de vrije (en tot ergernis van de schoolleiding ook steeds vaker de minder vrije) uren een groep, die aan de basis stond van de formatie Kayak. Langzamerhand ontstond een eigen repertoire, meestal van de hand van Ton- die inmiddels defitinief achter de toetsen had plaatsgenomen- en Pim, en toen eenmaal een bassist en een gitarist waren gevonden, was Kayak een feit en de contrabasstudie (onvoltooid) verleden tijd.

   
​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​
 

​Tussen 1972 tot 1981 behoorde Kayak tot de succesvolste en opvallendste Nederlandse popgroepen. Er werden in wisselende bezettingen negen elpees gemaakt, waarvan 'Phantom of the Night' uit 1979 met de hitsingle 'Ruthless Queen' de bekendste is. Dit album werd bekroond met platina en een Edison. Een grote internationale doorbraak, door de media nog al eens voorbarig bejubeld, kwam er echter nooit van. Er werd wel aan het Amerikaanse succes geroken door een bijna-hit ('Want You to be Mine') en de uitverkiezing tot Meestbelovende Buitenlandse Groep van 1978 in het toonaangevende muziekblad Record Mirror, maar daar bleef het verder bij. Tijdens een interview leerde Ton popjournaliste Irene Linders kennen, die na zich verloop van tijd ontpopte als tekstschrijfster en in die rol betrokken raakte bij het schrijven van Kayaknummers. In 1976 trouwden zij. Twee jaar later trad zij zelfs toe tot de groep als achtergrondzangeres. Het tweetal vond intussen ook nog de tijd om een gezin te stichten: in 1977 en 1980 kregen ze twee dochters, Daphne en Emma.

​
 

​

​

​

​Na het uiteengaan van Kayak probeerde Ton het in 1982 nog eens dunnetjes over te doen met de groep Europe, maar dat project was geen lang leven beschoren. Er volgde een wat wisselvallige en creatief weinig interessante periode door het wegvallen van een vaste band die zijn nummers uitvoerde. Het enige, wat wees op een veranderende carrierekoers, was een opdracht tot het schrijven van een musical voor het Gentse theatergezelschap 'ArenA' in 1982. Het zou echter nog een paar jaar duren voordat duidelijk werd dat er voor Ton in de theaterwereld een muzikale toekomst lag.

​

 

 

​

                                  
 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

Een jaar later werd hij gevraagd om toetsenman te worden van de Britse groep Camel, waarmee hij op tournee door Europa ging en een aantal albums opnam. Eigen bezigheden en een ferme vliegangst verhinderden hem echter om zich voor langere tijd te binden aan deze band, hoewel hij tot op heden (dank zij de moderne technologie waarbij afstand geen rol meer speelt) nog steeds af en toe een keyboardbijdrage aan de albums van Camel levert zoals bv. aan 'rajaz' (1999). In 2003 deed Ton mee aan de Europese Farewell Tour.
                 
In het kielzog van de Camel-periode volgde een tweede solo album, 'Heart of the Universe', met zang van Camel-vocalist Chris Rainbow. Ton's eerste soloplaat was al in 1978 verschenen, een bewerking van 'le Carnaval des Animaux' van de klassieke componist Saint Saens. In 1991 maakte ton onder de naam 'Orion' nog een derde, weer instrumentale CD.

​

​

                       
​

​

​

​

​

​

​

​Tijdens de opname van 'HEART OF THE UNIVERSE' (1984) met Chris Rainbow (Bullet Sound Studio, Nederhorst. den Berg)

​
 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

Vanaf 1983 deed Ton in Nederland regelmatig studiowerk en produceerde hij platen van of speelde hij met diverse uiteenlopende artiesten zoals Kajem, Harry Sacksioni, Maywood, Marjol Flore, Liesbeth List, Kinderen voor Kinderen, Circus Custers en Toni Willé. Eind 1984 ontmoette hij Youp van 't Hek bij de opnames van diens 'Echtscheidings'-lp', waarvoor ton de keyboardpartijen speelde, hetgeen een ommekeer zou betekenen in zijn loopbaan: hij werd door de toen nog weinig bekende cabaretier gevraagd om de muziek te schrijven voor diens eerste solotheaterprogramma, 'Verlopen en Verlaten', en dat werd het begin van een vruchtbare creatieve samenwerking die tot op de dag van vandaag voortduurt en nummers heeft opgeleverd zoals 'Niemand Weet Hoe Laat Het is" en 'Meneer Alzheimer'.
                                

​

​​​Eind jaren tachtig maakte Ton deel uit van de tijdelijk heropgerichte Nederlandse band Earth and Fire, waarmee hij een CD opnam, en nog een aantal jaren langs Nederlandse podia tourde.​

 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

                                                     

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

          
​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​