Translate with Google
VERDWENEN TALENT
ook verschenen in het magazine iO Pages
januari 2019
Af en toe heb je van die platen waar je volledig door wordt verrast. Bands of artiesten waarvan je nog nooit hebt gehoord, die uit het niets schijnen op te duiken maar toch zo goed klinken, dat het lijkt alsof ze al jaren bezig zijn. En soms verdwijnen ze ook weer net zo snel als ze zijn gekomen. Laat ik het dicht bij huis houden met een paar voorbeelden uit Nederland.
Mo was een band, die opkwam in 1981. Ze bestonden toen uit toetsenisten/broers Huub en Clemens de Lange, zangeres Heili Helder en drummer Harm Bieger. Met deze laatste heb ik nog gewerkt toen hij in de jaren zeventig in de band Sfinx speelde, maar dit terzijde. Mo kende geen bassist, geen gitarist, maar wel werd hier en daar een fagot gebruikt: veel origineler kan het haast niet in de popmuziek. De eerste twee singles ‘Nancy’ en ‘Fred Astaire’ behoren nog altijd tot mijn favoriete liedjes, en het is eigenlijk een schande dat Mo al ruim een decennium niet eens meer voorkomt in de Top-2000- alsof ze nooit bestaan hebben. Wat er zich in de groep heeft afgespeeld, weet ik niet, maar na een album was het feitelijk alweer voorbij. Ik begrijp dat een van de broers het toen gezien hield, en ook Heili afhaakte omdat ze niet graag op een podium stond. Bieger probeerde het daarna nog met wisselende bezettingen, en The Mo (nu met The ervoor) maakte nog twee aardige albums, maar het niveau van het eerste werk werd niet meer gehaald.
Je maakt zulke oorspronkelijke muziek, krijgt daarmee redelijk succes en hebt duidelijk meer in je mars dan vele collega’s- en vervolgens verdwijn je weer als sneeuw voor de zon, never to be heard again. Bij het horen van Mo spat de frisheid en ambitie er vanaf. En daarna, van de heren de Lange althans, niets meer vernomen. Wat dreef hen? Hadden ze al zo snel genoeg van de muziekbusiness? Nooit meer het idee gehad weer eens iets te doen? Voor iemand als ik, die slechts met de grootste moeite is weg te slaan uit deze contreien, is dat een fascinerende vraag.
Nog een voorbeeld: Valensia. Zijn ‘Gaia’ (1993), geproduceerd door Pim Koopman (een van diens meest indrukwekkende huzarenstukjes mag ik wel zeggen) verpletterde mij zo dat ik me afvroeg wat ik al die jaren eigenlijk had zitten fröbelen. Een waar muzikaal epos met alles er op en er aan, jaloersmakend harmonisch en melodieus, en alles vervat in een fenomenale productie- waar kwam dat zo ineens vandaan?
Maar ook bij Valensia gold ook al snel: waar ging dat zo ineens naartoe? Al dat overvloedige talent, wat deed hij er nog mee? Wellicht zo geschrokken door het eigen succes dat er een niet te overwinnen writer’s block was ontstaan? Of faalangst- het zou kunnen. Er zal toch nog wel iets de moeite waard zijn geweest om uit te brengen?
Ooit speelde ik in de band Earth & Fire- in de latere versie dan, wel te verstaan. De gebroeders Koerts (compositorisch hart en ziel van de band) waren toen al uit beeld. Volgens Jerney hadden ze er geen zin meer in- reden om mij te vragen voor een wederopstanding waarmee we een album (‘Phoenix’) maakten en nog een paar jaar optraden. Ik had er grote bewondering voor hoe Gerard en Chris in de jaren zeventig al enorme knallers van hits konden schrijven die muzikaal ook nog eens stonden als een huis. Later brachten ze onder de naam Earth & Fire Orchestra nog wel enkele platen uit, maar nooit meer kwamen ze met iets vergelijkbaars terwijl hun talent daar m.i. toch groot genoeg voor was. Beiden wonen al jaren in Frankrijk. Wilden of konden ze niet meer? Verhaal verteld?
Misschien is het aardig om af en toe eens iets te plaatsen in dit blad (iO Pages dus, waar deze blog ook als column wordt gepubliceerd), weliswaar niet direct onder noemer ‘wat doen ze nu’- hoewel dat uiteraard ter sprake zal komen- maar gewoon om mensen die ooit iets betekenden of iets bijzonders deden in de muziek op te zoeken en te weten te komen waarom ze dat nu niet meer doen. Of ze ooit nog naar dat leven verlangen. Waar die passie, dat talent, die ambitie gebleven zijn- en wat er voor in de plaats is gekomen. Je bent namelijk geen muzikant om het er gezellig bij te doen- het slokt je op, en bepaalt grotendeels je leven. Dat verdwijnt niet zomaar, en als het gebeurt, doet dat iets met je. Dit soort achtergrondinformatie lijkt me minstens zo interessant als de nieuwste release van welke zojuist ontdekte progsensatie dan ook- want ondanks alle wilde toekomstplannen kan hen immers hetzelfde overkomen.